Rosenthal Dawid (1808–1889), naczelny lekarz Szpitala Starozakonnych w Warszawie, profesor Instytutu Gospodarstwa Wiejskiego i Leśnictwa w Marymoncie. Ur. 14 XII w Tarnogrodzie w rodzinie żydowskiej, był synem Filipa, lekarza wojsk polskich, a później ordynacji Zamoyskich.
R. ukończył gimnazjum we Lwowie w r. 1824 i przez dwa następne lata uczęszczał na obowiązujące wówczas kursy filozoficzne na Uniw. Lwow. Medycynę studiował na uniwersytecie wiedeńskim (1826–31). W r. 1831 został wysłany na Węgry i do Siedmiogrodu celem udzielania pomocy chorym na cholerę. Doktorat medycyny uzyskał na uniwersytecie wiedeńskim 5 VIII 1834 na podstawie rozprawy pt. De morbillis eorumque anomaliis (Viennae 1834). Po przyjeździe do Warszawy nostryfikował doktorat i w r. 1836 został ordynatorem oddziału chorób wewnętrznych Szpitala Starozakonnych. Od 14 I 1843 do r. 1879 był lekarzem naczelnym tegoż szpitala. Był też lekarzem w Instytucie Gospodarstwa Wiejskiego i Leśnictwa w Marymoncie (1849–62), a od r. 1859 aż do zamknięcia tego zakładu wykładał w nim higienę i dietetykę. W r. 1868 z okazji jubileuszu pracy na stanowisku lekarza naczelnego szpitala odbyła się uroczystość, w czasie której wysunięto projekt utworzenia stypendium «im. dr. Rosenthala». Od r. 1879 z wielkim powodzeniem praktykował prywatnie, szczególnie zajmował się ubogimi, którym nigdy nie odmawiał pomocy lekarskiej. Wielokrotnie zwalczał epidemie cholery. Był członkiem honorowym Tow. Lekarskiego Warszawskiego i członkiem Tow. Fizyczno-Medycznego przy Uniwersytecie w Moskwie, a także kawalerem wielu orderów. W uznaniu zasług jako jedyny w Królestwie Żyd otrzymał szlachectwo.
R. ogłosił ok. 20 prac w „Pamiętniku Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego” i „Gazecie Lekarskiej”. Były to systematycznie pisane sprawozdania z działalności Szpitala Starozakonnych oraz kazuistyka. Zmarł 8 II 1889 w Warszawie. Został pochowany na cmentarzu Żydowskim w Warszawie.
R. był żonaty z Dorotą z Giwartowskich, z którą miał synów Jakuba (zob.) i Kazimierza.
Syn R-a Kazimierz (1846–1911), lekarz wojskowy, rzeczywisty radca stanu, w r. 1890 przyjął chrzest i wyznanie ewangelicko-reformowane, w t. r. otrzymał też nobilitację od cara Aleksandra III.
Konopka, Pol. bibliogr. lek. XIX w.; Album zasłużonych lekarzy polskich, W. 1925 s. 87 (portret); Kośmiński, Słown. lekarzów; [Piotrowski] Korwin L., Szlachta neoficka, Kr. 1939 II 218; Lista lekarzy i aptekarzy w Królestwie Polskim, W. 1841 s. 23, W. 1845 s. 25; – Demel M., Mogiły lekarskie na cmentarzach warszawskich, „Arch. Hist. Med.” T. 29: 1966 nr 4 s. 459, 462; Hanecki M., Lekarze polscy – wychowankowie uniwersytetu wiedeńskiego, tamże T. 49: 1986 nr 3 s. 346; – „Gaz. Lek.” R. 2: 1868 t. 4 s. 488, R. 24: 1889 t. 9 s. 148; „Kłosy” 1889 nr 1237 s. 172 (podob. s. 164); „Kur. Warsz.” 1889 nr 42; „Pam. Tow. Lek. Warsz.” T. 25: 1851 nr 1 s. 135, T. 60: 1868 nr 4 s. 224; – Wzmianki pośmiertne dotyczące syna Kazimierza: „Med. i Kron. Lek.” 1911 s. 1227, 1912 s. 43, „Mies. Terapeut.” 1912 s. 409, „Nowiny Lek.” 1912 s. 128.
Teresa Ostrowska